در ایکس دنبال کنید ارسال ایمیل تاب آوری: چارچوبی نوین برای کوچینگ
تاب آوری: چارچوبی نوین برای کوچینگ
بررسی تاب آوری به عنوان یک چارچوب بنیادی برای کوچینگ
تاب آوری: چارچوبی نوین برای کوچینگ
در دنیای پیچیده و پرچالش امروز، تاب آوری به عنوان یک مهارت اساسی مطرح شده است که به افراد کمک می‌کند تا با چالش‌ها و ناملایمات زندگی به بهترین شکل ممکن مقابله کنند.
این مفهوم نه تنها در عرصه‌های فردی، بلکه در زمینه‌های حرفه‌ای و به ویژه در حوزه کوچینگ نیز حائز اهمیت است.
در این مقاله، به بررسی تاب آوری به عنوان یک چارچوب بنیادی برای کوچینگ خواهیم پرداخت.
تاب آوری چیست؟
تاب آوری به مهارت انطباق و انعطاف در مواجهه با ناملایمات و چالش‌ها اطلاق می‌شود.
افرادی که دارای تاب آوری بالایی هستند، معمولاً می‌توانند از موقعیت‌های دشوار به عنوان فرصتی برای یادگیری و رشد استفاده کنند.
افراد توانایی مدیریت استرس، حفظ امید و انگیزه، و ارتقاء روحیه خود را دارند.
در این فصل، به ارزیابی ویژگی‌های افراد تاب آور و نحوه یادگیری این مهارت خواهیم پرداخت.
کوچینگ و تاب آوری
کوچینگ به عنوان یک فرایند حرفه‌ای برای کمک به افراد در دستیابی به اهداف شخصی و حرفه‌ای شناخته می‌شود.
عوامل روانی- اجتماعی تاب آوری کدامند؟
عوامل روانی- اجتماعی تاب آوری کدامند؟
عوامل روانی- اجتماعی تاب آوری شامل مولفه های شناختی، رفتاری و وجودی هستند
عوامل روانی اجتماعی تاب آوری: در این مقاله، مجموعه‌ای از عوامل شامل عناصر شناختی، رفتاری و وجودی را مورد بحث قرار می‌دهیم که به عنوان کمک به تاب‌آوری در پاسخ به استرس یا تروما شناسایی شده‌اند.
فهرست عناوین این مطلب [پنهان]
عوامل روانی اجتماعی تاب آوری
عوامل روانی- اجتماعی تاب آوری شامل مولفه های شناختی، رفتاری و وجودیچکیده: طیف وسیعی از پاسخ های بالقوه به استرس و ضربه وجود دارد. در حالی که، در یک حالت شدیدتر، برخی با ایجاد اختلالات روانپزشکی (مانند اختلال استرس پس از سانحه، PTSD) به استرس و ضربه پاسخ می‌دهند، در سوی دیگر آنهایی هستند که تاب‌آوری نشان می‌دهند. تاب آوری به طور کلی به عنوان ویژگی های سازگاری یک فرد برای کنار آمدن با ناملایمات و بهبودی پس از آن تعریف می شود.
هدف: درک عواملی که تاب آوری را ارتقا می دهند ضروری است و می توان از طریق مصاحبه و یادگیری از افراد به ویژه تاب آور و همچنین تحقیقات تجربی به دست آورد. در این مقاله، مجموعه‌ای از عوامل شامل عناصر شناختی، رفتاری و وجودی را مورد بحث قرار می‌دهیم که به عنوان کمک به تاب‌آوری در پاسخ به استرس یا تروما شناسایی شده‌اند.
نتایج: عوامل روانی اجتماعی مرتبط با تاب‌آوری عبارتند از خوش‌بینی، تاب آوری شناختی، مهارت‌های مقابله فعال، حفظ یک شبکه اجتماعی حمایت‌کننده، توجه به رفاه جسمانی و پذیرش یک قطب‌نمای اخلاقی شخصی.
نتیجه گیری: این عوامل را می توان حتی قبل از قرار گرفتن در معرض رویدادهای آسیب زا پرورش داد، یا می توان آنها را در مداخلات برای افرادی که پس از مواجهه با تروما بهبود می یابند، مورد هدف قرار داد.
مداخلات موجود در حال حاضر برای PTSD را می توان برای رسیدگی بیشتر به این عوامل روانی اجتماعی در تلاش برای ارتقای تاب آوری گسترش داد.
مؤلفه‌های شناختی، رفتاری و وجودی عوامل روانی- اجتماعی که تاب‌آوری فردی را ارتقا می‌دهند نیز می‌توانند از تلاش‌ها برای ارتقای تاب‌آوری در برابر بلایا در سطح جامعه خبر دهند.
تروما اشکال مختلفی دارد و واکنش افراد متفاوت است
طیف وسیعی از پاسخ های بالقوه به استرس و ضربه وجود دارد. از یک طرف، مطالعات تحقیقاتی گذشته نگر، ارتباط قوی بین وجود اختلالات روانپزشکی و سابقه مواجهه با تروما را نشان داده اند، که شدیدترین و مختل کننده ترین تظاهرات آن اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اختلالات افسردگی و اختلالات مصرف مواد است. از سوی دیگر، قابل ذکر است که در بیشتر موارد، مواجهه با تروما منجر به اختلالات روانپزشکی نمی شود.
به عنوان مثال، یک مطالعه با کیفیت بالا بر اساس یک نمونه بزرگ جامعه نشان داد که خطر ابتلا به PTSD پس از یک رویداد آسیب زا تقریباً 9٪ است (برسلاو و همکاران، Citation1998).
علاوه بر این، برخی توانایی قابل توجهی برای تحمل و بهبودی از استرس، شکنجه، تروما، و فاجعه غیر قابل درک از خود نشان داده‌اند.
تاب آوری، به عنوان یک ساختار روانی اجتماعی، عموماً به عنوان ویژگی های انطباقی یک فرد برای مقابله و بهبودی (و حتی گاهی اوقات پس از آن) ناملایمات توصیف می شود.
با در نظر گرفتن طیف وسیعی از تجربیات استرس زا و آسیب زا که انسان می تواند با آن ها مواجه شود، و طیف وسیعی از پاسخ های بالقوه، عواملی که در تاب آوری در مقایسه با اختلالات روانپزشکی نقش دارند، حوزه مهمی برای بررسی است.
درک این عوامل می‌تواند به ارتقای تاب‌آوری در افراد حتی قبل از مواجهه با تروما کمک کند، می‌تواند راهبردهای مداخله روانی-اجتماعی برای درمان بازماندگان تروما را ارائه دهد و می‌تواند به توسعه جوامع تاب‌آور کمک کند.
شواهد حکایتی از مصاحبه با افراد تاب آور، و شواهد تحقیقاتی از مطالعات مربوط به تروما و بازماندگان بلایا، نشان می دهد که مجموعه ای از عوامل روانی اجتماعی به تاب آوری پس از مواجهه با تروما کمک می کند.
به نظر می رسد که این عوامل روانی- اجتماعی شامل مؤلفه های شناختی، رفتاری و وجودی هستند (برای توصیف عوامل و مؤلفه های آنها مراجعه کنید).
در این زمینه، مؤلفه‌های شناختی به الگوهای تفکر یا باورهای اصلی افراد، مؤلفه‌های رفتاری به الگوهای کنش و مؤلفه‌های وجودی مربوط به احساس فرد از وجود، هدف یا معنای خود در جهان است.
این مفهوم‌سازی سه‌جانبه توسط تحلیل عاملی آیتم‌ها بر روی ابزاری که به طور گسترده برای ارزیابی تاب‌آوری استفاده می‌شود پشتیبانی می‌شود:
مقیاس تاب‌آوری کانر- دیویدسون (کانر و دیویدسون، Citation2003).
عوامل روانی- اجتماعی شامل مولفه های شناختی، رفتاری و وجودی
این تحلیل عاملی پنج عامل را به دست آورد که نویسندگان آنها را اینگونه تفسیر کردند:
(۱) احساس شایستگی و سرسختی شخصی.
(۲) تحمل عواطف منفی و پذیرش اثرات تقویت کننده استرس.
(۳) پذیرش تغییر و ایجاد روابط امن.
(۴) احساس کنترل؛ و
(5) تأثیرات معنوی (Connor & Davidson, Citation2003).
عوامل ۱، ۲ و ۴ شامل مولفه های شناختی است: الگوهای تفکر و باورهای اصلی که هنگام مواجهه با موقعیت های استرس زا یا آسیب زا، فرد را به این باور می رساند که می توانند تحمل کنند و زنده بمانند.
عوامل ۱ و ۳ شامل مولفه‌های رفتاری هستند: فعال بودن و درگیر بودن در واکنش به استرس یا موقعیت‌های آسیب‌زا، و ایجاد فعالانه روابط و شبکه‌های حمایت اجتماعی که منابع ارزشمندی را در هنگام رویارویی و بهبودی از این موقعیت‌ها فعال می‌کند.
عامل ۵، تأثیرات معنوی، نشان دهنده یک عامل وجودی است.
ادبیات همچنین عوامل عصبی- بیولوژیکی را شناسایی کرده است که به نظر می‌رسد بر تاب‌آوری تأثیر می‌گذارند، از جمله عوامل ژنتیکی، سیستم‌های عصبی شیمیایی درگیر در پاسخ استرس و عملکرد شبکه‌های عصبی خاص (Charney, Citation2004; Feder, Nestler, & Charney, Citation2009).
از حوصله این مقاله خارج است. در اینجا ما یک بحث متمرکز در مورد برخی از عوامل روانی- اجتماعی که نشان داده شده است که به تاب آوری کمک می کنند ارائه می دهیم، و بعداً توصیه هایی را برای پرورش این عوامل، پیامدهای درمان فردی پس از قرار گرفتن در معرض تروما، و پیامدهایی برای توسعه جوامع تاب آور مورد بحث قرار می دهیم.