تاب آوری فرهنگی چیست؟
تاب آوری فرهنگی چیست؟
تاب آوری فرهنگی و آنچه درباره آن لازم است بدانید در رسانه تاب آوری ایران می خوانید
فهرست عناوین [پنهان]
تاب آوری فرهنگی چیست؟
تاب آوری فرهنگی (به انگلیسی: Cultural Resilience) به توانایی یک جامعه یا فرهنگ خاص جهت پاسداری و حفظ هویت فرهنگی، شیوه ها و آداب و سنن خود در مواجهه با چالش ها، هرگونه مخاطرات و تهدیدات اشاره دارد.
این موضوع شامل جذب قدرت از عناصر فرهنگی همچون تاریخ و سنت شفاهی، بیان هنری، و سیستم های حمایتی جامعه جهت سازگاری و پیشرفت در شرایط نامطلوب است.
تاب آوری فرهنگی عمیقاً در فلسفه های مشترک، الگوهای بقا، ویژگی های عاطفی مانند خوش بینی، و هنجارهای همکاری و وابستگی متقابل ریشه دارد. این مهم نه تنها یک ظرفیت ذاتی در افراد و گروه‌ها است، بلکه مهارتی است که می‌توان آن را آموخت، توسعه داد و به‌عنوان یک روش زندگی، به‌ویژه در زمان‌های دشوار، به کار برد.
حفظ تاب‌آوری فرهنگی اغلب شامل روحیه‌های فعال، خلاق و نوآورانه در بازیگران فرهنگی و همچنین حمایت و پذیرش بیرونی از سوی جامعه است.
تاب آوری فرهنگی به عنوان تاب آوری یک تمایز.
تمایز از چیست؟ برای چه؟
تاب آوری فرهنگی ظرفیت فرهنگ برای حفظ تمایز خود و سازگاریِ موفقیت آمیز با چالش ها در شرایطی که هویت خود را حفظ می کند، همانطور که در مقاله مورد بحث قرار گرفت، می باشد.
تاب آوری استفاده از فرهنگ
تاب‌آوری فرهنگی به بقای استفاده از فرهنگ در هر نقطه دارای فرهنگ خاص و ارزشمند، به دلیل روحیه فعال، خلاق و نوآورانه کُنشگران فرهنگی اشاره دارد که با حمایت جامعه و تلاش‌های حفظ آن پشتیبانیِ مداوم می‌شود.
اکثر مقالات در زمینه تاب‌آوری دارای تحقیقاتی هستند که بر روی فرد تمرکز دارند، با الهام از مطالعات انجام‌شده در روان‌شناسی، یا بر روی سیستم‌های اجتماعی و بوم‌شناختی (SES).
تاب آوری فردی توسط مستن و سیچتی (۲۰۱۶) به عنوان “ظرفیت بالقوه یا آشکار یک فرد برای انطباق موفقیت آمیز از طریق فرآیندهای متعدد با چالش هایی که عملکرد، بقا یا توسعه مثبت را تهدید می کند” تعریف شده است.
تاب آوری سیستم‌های اجتماعی و بوم‌شناختی
در همین حال، Folke (2016) تاب آوری سیستم‌های اجتماعی و بوم‌شناختی را چنین تعریف می‌کند: «ظرفیت یک سیستم برای جذب آشفتگی و سازماندهی مجدد در حالی که دستخوش تغییر می‌شود به طوری که اساساً همان عملکرد، ساختار و بازخورد و بنابراین هویت را حفظ کند.»
نگاهی کوتاه به یک پژوهش کیفی تاب آوری فرهنگی
هدف این مطالعه به تصویر کشیدنِ تاب‌آوری استفاده از فرهنگ از طریق مطالعه پدیدارشناختی «خوانندگان خیابانی» (پنگامن) در بانیووانگی Banyuwangi است.
خوانندگان خیابانی Banyuwangi نیز غنای استفاده از فرهنگ را رنگ آمیزی می کنند و به نظر می رسد با استفاده از آهنگ های قومی در بیان فعالیت های هنری خود استفاده می کنند. مهار نفوذ فرهنگ جهانی به طور فزاینده ای دشوار است، در این میان از نظر جغرافیایی، مکان وجود فرهنگی دقیقاً در تقاطع دو فرهنگ اصلی، یعنی فرهنگ های جاوه و بالی است.
پژوهش کیفی از طریق مطالعات پدیدارشناختی از طریق مصاحبه های عمیق با بازیگران فرهنگی (خوانندگان خیابانی) و جامعه حامیِ بانیووانگی انجام شد. سپس داده ها از طریق مراحل متوالی تجزیه و تحلیل می شوند: (۱) رونویسی نتایج مصاحبه های ضبط شده به شکل کتبی، (۲) براکت کردن (منظم کردنِ اطلاعات گردآوری شده)، (۳) فهرستی از عبارات مهم (افقی سازی)، (۴) فرمول بندی به معنی (خوشه معنا) و (۵) انجام تفسیر استنباطی.
نتایج این تحقیق دو مورد مهم را پوشش می دهد
- اولاً، استفاده از فرهنگ به دلیل روحیات آلاک (فعال)، بینگکاک (خلاق) و لاداک (نوآورانه) استفاده از کنشگران فرهنگی می‌تواند زنده بماند.
- دوم، پذیرش جامعه بانیووانگی به طور کلی برای بیان هنری استفاده از آهنگ ها به دلیل پیامدهای روحیه دفاعی (uri-uri) جامعه.
این مطالعه نتیجه می گیرد که حفظ استفاده از فرهنگ مبتنی بر روحیه درونی (فعال، خلاق، نوآور) کُنشگران فرهنگی و روحیه بیرونی، یعنی فرآیند پاسداری از آن است.
